27 maart 2021: Mark blog 10
Hoop is dat ding met veren.
Deze zin is me bijgebleven uit het laatste blog van Nellie.
Ik zit momenteel in de put. Niet om een concrete reden, het is een toestand waarin ik me vaker bevind. Het wordt vaak depressie genoemd, maar ik heb moeite met dat woord. Ik wil even niets met de wereld te maken hebben, ik houd me afzijdig, dat vind ik een betere beschrijving voor mijn toestand. Tekenen wil ik niet. Ik voel een lichamelijke afkeer als ik er aan denk. Een nieuwe tekening, een nieuw schilderij; wie zit er op te wachten, op nog een toevoeging aan deze overvolle wereld?
Schrijven vind ik wel fijn. Schrijven is iets wat ik meer voor mezelf doe. Ik zie mezelf voor me, hier in de put, een briefje schrijvend aan mezelf. Nu moet ik even glimlachen: dat zou dan wel weer een mooie tekening kunnen zijn. Een tekening zoals Marit Törnqvist die gemaakt heeft in haar boek “Wat niemand had verwacht”. Het is een verhaal over een meisje dat in een diepe afgrond valt. Op een bijzondere manier komt ze er weer uit en vervolgt haar weg, tegen de stroom in.
Hoop is dat ding met veren. Ik bedenk me dat je daarbij omhoog moet kijken, want kennelijk is het iets dat in de lucht vliegt. Ik heb een paar jaar geleden een klein schilderijtje gemaakt van een ding in de lucht. Ik heb er toen een lijstje omheen geknutseld waarbij je het schilderijtje groter een kleiner kunt schuiven. Nu ik er opnieuw naar kijk denk ik: hé, dat ding in de lucht, is dat hoop met veren? En wat is dan dat lichtgevende bakje op de donkere aarde?
